سوبانگ جایا, مالزی — صدها مالزیایی همراه با مقامات حکومتی، جوامع مذهبی، و سازمان‌های دیگر در یک جلسه‌ی دعا و موسیقی بی‌نظیر با هدف ارتقای هماهنگی نژادی و مذهبی در کشورشان شرکت کردند.

هفت‌صد نفر در جلسه‌ی دعای وحدت مِردِکا (استقلال) که در روز یکشنبه ۳۱ اوت توسط جامعه‌ی بهائی مالزی در پاسخ به فراخوان حکومت برای تشکیل جلسات گسترده‌ی دعا برای بزرگداشت روز استقلال ترتیب داده شده بود شرکت کردند.

تان سری جوزف کوروپ عضو پارلمان و یکی از وزرای کابینه‌ی نخست‌وزیر، که مهمان افتخاری این جلسه بود چنین اظهار داشت: «پیداست که در چند دهه‌ی‌ اخیر، نیروی ناشی از آمیزش نژادی در کشور ما بسی قوی‌تر شده است.»

او اظهار داشت: «به نظر می‌رسد که جوامع ما بیش از پیش از هم جدا شده‌اند... مدارس ما تنوع‌ کمتری یافته اند و جوامع ما با شدت بیشتری در قطب‌های مخالف هم قرار گرفته‌اند. این مشکلی نیست که بتوان آن را نادیده گرفت به این امید که خود به خود از بین خواهد رفت.»

آقای کوروپ « سپاس» عمیقش را از جامعه‌ی بهائی «به خاطر سخت‌کوشی آنان در راه ترویج و حفظ وحدت کشور ما برای نسل‌های آینده» ابراز داشت.

او اضافه کرد که امّا «ما نمی‌توانیم به این نوع جلسات دعای سالی یکبار قناعت کنیم، بلکه باید مردم را از پیشینه‌ها و اعتقادات گوناگون در اطراف‌مان ترغیب ‌کنیم تا برای دعا در محیط خانه‌ها، هر چند بار که ممکن است، گرد هم آیند.»

همچنین ساروجینی پاسوپاتی ــ عضو فدراسیون سازمان‌های مالزیایی سری لانکایی ــ که قدردانی خود را از جامعه‌ی بهائی ابراز می‌کرد گفت، «پس از مدّت‌ها احساس جدایی، برای نخستین بار وحدت مالزیایی‌ها را احساس کردم.»

«این جلسه بسیار زیبا و پراحساس بود. با افزایش اقداماتی از این نوع، ما قطعاً بر این گرایش منفی غلبه خواهیم کرد و مالزی را بار دیگر به کشوری یکدست و هماهنگ تبدیل خواهیم نمود.»

قسمتی از برنامه شامل آهنگ‌های موسیقی یک دسته‌ی کُر ۹٥ صدایی بود که قسمت‌هایی از آثار مقدسه را خواندند. همچنین در این مجمع یک لحظه‌ی غمگین سکوت به یاد تقریباً ۳۰۰ مسافر و خدمه‌ی پرواز ام. اچ. ۱۷ خطوط هوایی مالزی که در روز ۱۷ ژوئیه زندگی خود را از دست دادند برگزار شد.

این گردهم‌آیی نقطه‌ی اوج و پایانی نخستین فستیوال موسیقی بهائی در مالزی بود که دو روز قبل از آن در مرکز بهائی سوبانگ جایا، حدود ۲۰ کیلومتری غرب پایتخت یعنی کوآلا لامپور، آغاز شده بود.

شرکت‌کنندگان در این فستیوال که سنّ‌شان بین ۹ تا ۶۲ سال بود از سراسر مالزی و نیز سنگاپور سفر کرده بودند تا در بارۀ تجارب‌شان از فعالیت‌های جامعه‌سازی در نقاط محلی خود به بحث بپردازند. آن‌ها در جلسات کارگاهی مهارت‌های خود را در موسیقی ارائه دادند، یاد گرفتند که چگونه با همکاری بیشتری کار کنند، و روش‌هایی را پیدا کردند تا بتوانند استعدادهای خود را برای رشد و پیشرفت بیشتر در اجتماعات محلی‌شان به کار گیرند.

مسن‌ترین شرکت‌کننده ــ که به عمو چین معروف بود و از استان صباح برای حضور در این فستیوال سفر کرده بود ــ یکی از این شرکت‌کنندگان پرشوق و شور بود که در آوازخوانی جمعی، آهنگ‌سازی با گروه، و ضرب زدن در یک گروه طبل شرکت داشت.

او به نوازندگان همکارش با شوخی می‌گفت، «اگر فکر می‌کنید خیلی پیرید، نمی‌توانم به شما کمکی بکنم. اما اگر می‌خواهید جوان‌تر و شادتر احساس کنید پس به ما بپیوندید!»